Kinderarts Goele Nys vertrok deze zomer voor de eerste keer met Artsen Zonder Grenzen naar een project in Congo. Zij getuigt over de gevolgen van malaria.
Staat belgië voor een epidemie van onverschilligheid?
Stevenen we af op een samenleving waar ieder voor zich leeft, waar de afwijzing van de ander zonder schaamte en zonder scrupules ‘normaal’ wordt, waar racisme wordt geliket en getweet, waar muren groeien als onkruid, waar grenzen zich verspreiden als een griep?
Wordt onze wereld slachtoffer van een groeiende onverschilligheid?
Samen kunnen we een epidemie van onverschilligheid afwenden.
We zijn ervan overtuigd dat een andere wereld mogelijk is. Door ons betrokken te tonen in het dagelijks leven: in onze relaties met onze buren, met de mensen die naast ons in de bus of de metro zitten, in ons gedrag op sociale media, in de manier waarop we kijken naar een dakloze, een vluchteling of iemand die ‘anders’ is. Neen zeggen tegen onverschilligheid betekent boven alles dat we ons bewust zijn van onze daden en gedachten.
Voor Artsen Zonder Grenzen is neen zeggen tegen onverschilligheid in de eerste plaats bewust en actief hulp bieden, over de grenzen heen, aan degenen die dringend hulp nodig hebben of wie van die hulp beroofd is.
Neen zeggen tegen onverschilligheid, dat is ook kiezen om niet toe te laten dat een ziekenhuis in Gaza, Jemen of Afghanistan gebombardeerd wordt. Om mensen niet op zee te laten sterven. Dat is kiezen om slachtoffers van een conflict te helpen.
Neen zeggen tegen onverschilligheid is een strijd die we samen moeten aangaan.
Iedereen is mee verantwoordelijk en kan bijdragen op zijn of haar eigen manier.
Bedankt om deze waarden te ondersteunen en samen met ons deze campagne te voeren.
Of op rekening BE73 0000 0000 6060
Mededeling: INT
verhalen van onze medewerkers
“Iemand die de Sahara is overgestoken, die de Middellandse Zee is overgestoken, om uiteindelijk in Brussel in het kanaal te springen, als gevolg van zijn levensomstandigheden hier… Ik vind dat absoluut onaanvaardbaar.”
Xavier is psycholoog voor Artsen Zonder Grenzen. Hij vertelt het verhaal van een jonge Soedanees die hij psychologisch ondersteunde in de humanitaire hub aan het Noordstation.
“Iedere dag sterven er mensen omdat ze hun medicatie niet kunnen betalen. Dat maakt me kwaad.”
Dimitri Eynikel is beleidsmedewerker in de toegang tot geneesmiddelen. Hij zet zich onder andere elke dag in om geneesmiddelen – ook financieel – toegankelijk te maken voor zij die dat het hardst nodig hebben.
“Elke dag sterven tien vrouwen in Afghanistan in het kraambed aan vermijdbare complicaties. Dat is niet normaal.”
Séverine Caluwaerts is gynaecologe en ging voor Artsen Zonder Grenzen al 9 keer naar onze kraamkliniek in Afghanistan. Ze getuigt over de gevaren van het gebrek aan kraamzorg in sommige landen.
“Veel tuberculosepatiënten zien af omdat de behandeling zo verouderd is. Ik vind dat niet normaal.”
Mit Philips is arts en werkt al sinds 1985 voor Artsen Zonder Grenzen. Ze volgt voor Artsen Zonder Grenzen mee tuberculose en tuberculosebehandelingen op. In al die jaren heeft ze maar weinig zien veranderen. Nog steeds is ze geschokt door wat tuberculosepatiënten moeten doorstaan.
“Ik zag dat mensen vaak een uur moesten wandelen voor ondrinkbaar water. Ik vind dat niet normaal.”
Rob D’hondt is water- en sanitatiespecialist. In projecten waar dat nodig is, wordt hij ingezet om zowel het project en de lokale bevolking te voorzien van drinkbaar en schoon water en sanitaire installaties. Het belang van drinkbaar water kan volgens Rob niet genoeg benadrukt worden.
“Ik zag elke dag mensen binnenkomen, stervend, vel over been. Ik vind dat niet normaal.”
Katrien Duquet is arts. Dit jaar werkte ze mee aan het hiv/aids-project van Artsen Zonder Grenzen in Kinshasa, DR Congo. Zes maanden lang zag ze elke dag mensen in de kliniek binnenkomen, vaak veel te laat voor elke hulp.
“Kinderen die sterven door een ziekte die perfect te voorkomen is met het juiste vaccin. Ik vind dat niet normaal.”
Arts David Van Laeken was medisch coördinator voor Artsen Zonder Grenzen in DR Congo. Hij herinnert zich een mazelenuitbraak, in een klein dorpje in Congo.
"Ik kon alleen maar denken: dat kind heeft morgen misschien geen ouders meer of ligt binnen een paar jaar opnieuw op mijn operatietafel."
Jean-Pierre Saey vertrok afgelopen juni naar Gaza voor Artsen Zonder Grenzen. Als chirurg zijn operaties en ernstige verwondingen zijn dagelijkse routine. Maar daar zag hij wonden die hij in België niet gewend was om te zien.
"Toen ik de zaal met ondervoede kinderen binnenkwam, was het erg stil. De kinderen speelden niet, aten niet, schreeuwden niet."
Laure is dokter bij Artsen Zonder Grenzen. Ze is net terug van een missie naar Zuid-Soedan, één van de landen die het zwaarst door ondervoeding is getroffen.