Het verhaal van Thok Johnson Gony uit Zuid-Soedan: van kindvluchteling tot medisch coördinator

Een vluchtelingenkamp is niet de ideale plek voor een kind om op te groeien. Onvoldoende voedsel, onderdak en medische zorg en een gebrek aan onderwijs zijn typisch in een vluchtelingenkamp. Daar ben ik opgegroeid.

Mijn naam is Thok Johnson Gony. Ik ben geboren in 1975 in Bor, in toenmalig Soedan, drie jaar na de ondertekening van een vredesakkoord dat een einde maakte aan de eerste burgeroorlog in Soedan. Omdat we niet zeker wisten of de vrede zou standhouden, verhuisde mijn familie naar het vluchtelingenkamp Itang in Ethiopië, waar ik lagere school liep.

Als kindvluchteling ben ik bijna gestorven aan de mazelen. Dat ik vandaag nog in leven ben, is al een wonder op zich. Ik heb veel leed meegemaakt. Mijn ogen beginnen nog steeds te tranen wanneer ik terugdenk aan mij jeugd, die was gevuld met miserie en wanhoop. We waren afhankelijk van humanitaire organisaties voor voedsel en onderdak. Geen enkel kind zou dit soort leven mogen leiden.

Al vroeg Een doel in mijn leven

Doorheen al dat leed, leerde ik op jonge leeftijd al dat ik een doel in het leven moest hebben. Ik maakte mijn geest vrij van de angst die mij verslond. Met als resultaat dat ik begon uit te blinken op school.

Terwijl ik opgroeide zag ik hoe medische zorgverleners levens redden in het vluchtelingenkamp, ook het mijne, en dat raakte mij diep. Hun empathie inspireerde mij. Ik besliste dat ik ook een zorgverlener zou worden. Zodat ik de hulp zou kunnen teruggeven die ik zelf heb ontvangen toe ik die het hardste nodig had. Het verlangen om mensen in medische nood te helpen, werd mijn grootste motivatie.

Na het behalen van mijn bachelordiploma verpleegkunde ben ik in 2000 beginnen werken voor Artsen Zonder Grenzen, in het ziekenhuis van Akobo, dat grenst aan Ethiopië. Ik werkte op verschillende afdelingen, waaronder epidemische interventies, voeding en spoedgevallen.

Daarna werkte voor Artsen Zonder Grenzen op andere locaties. Een van de meest opmerkelijke ervaringen was de medische interventie in Maban, net nadat Zuid-Soedan onafhankelijk werd van Soedan. Ik herinner me de enorme instroom van mensen. We moesten toen heel veel patiënten helpen.

vertegenwoordiger van zuid-soedan

Door samen te werken met professionals uit verschillende delen van de wereld heb ik mijn kennis kunnen uitbreiden en veel geleerd over menselijkheid. Ik wilde ver reizen om mensen in nood te helpen.

In 2010 heb ik gesolliciteerd om deel uit te maken van het internationale personeel van Artsen Zonder Grenzen. Toen ik hoorde dat ik mocht beginnen, was ik door het dolle heen. Ik kon niet geloven dat mijn harde werk mijn kinderleed had overwonnen. Ik stond te popelen om Zuid-Soedan te vertegenwoordigen in de internationale humanitaire wereld als zorgverlener. Dat was mijn jeugddroom. Ik liep de hele dag te glimlachen.

van kindvluchteling tot medisch coördinator

Ik kon niet wachten om op mijn eerste missie te vertrekken. Ik stelde me voor hoe het leven in het buitenland zou zijn, hoe het contact zou verlopen met de expats uit andere delen van de wereld en hoe de gastgemeenschap mij zou zien? Dit waren allemaal vragen die in mijn hoofd bleven hangen en mijn opgewonden nervositeit verhoogden.

Sinds 2012 heb ik in verschillende projecten over de hele wereld gewerkt en ben ik binnen de organisatie gegroeid van medisch medewerker tot medisch coördinator in Afghanistan, waar we onder andere een project hebben geopend dat zorg verleent aan mensen met resistente tuberculose.

Van kindvluchteling tot internationaal medisch coördinator. Is dat niet geweldig?