Sociale media

  • NL
Open the menu

Dokter Mustafa Ajaj, vanuit het kamp in Deir Hassan

Een paar weken geleden vertelde dokter Ajaj over de verschrikkelijke situatie in het stadje Takad, in de provincie Aleppo, waar vele ontheemde gezinnen waren terechtgekomen tijdens hun vlucht naar het noorden. Volgens de dokter waren ongeveer tienduizend mensen die halsoverkop hadden moeten vluchten voor de bombardementen door de Syrische regering, sommigen enkel met de kleren aan hun lijf, in het stadje beland, om een paar dagen later alweer te moeten vluchten. De bombardementen hadden ook Takad bereikt. Ook dokter Ajaj moest op de vlucht.

Dokter Ajaj runde in Takad het eerstelijnsgezondheidscentrum dat door Artsen Zonder Grenzen werd gesteund. Totdat de frontlinie gevaarlijk dichtbij kwam en hij gedwongen werd een veiligere locatie te zoeken. Nu is het centrum verplaatst naar een leegstaand gebouw in het ontheemdenkamp van Deir Hassan, waar 120.000 ontheemden verblijven en Artsen Zonder Grenzen ook een mobiele kliniek runt.

"Er zijn nu helemaal geen burgers in Takad - alleen maar strijders. Het regime heeft Basratoun ingenomen, 10 km ten westen van Takad, en Takad staat nu in de frontlinie.

Vroeger waren er ongeveer 20.000 mensen in Takad - 12.000 inwoners en 8.000 ontheemden. Maar op een dag na ons laatste gesprek [13 februari] begonnen de mensen Takad te ontvluchten. Op de derde dag waren er geen gezinnen meer in de stad.

Samen met alle anderen zijn ook mijn gezin en ik gevlucht voor de bombardementen, naar Deir Hassan - want op dit moment is het hier relatief veilig. Er zijn meer dan 120.000 ontheemden in Deir Hassan, maar geen enkel gezondheidscentrum. Daarom hebben we deze plek gekozen.

nieuw gezondheidscentrum voor 120.000 mensen

Die eerste dag hebben we alleen het essentiële verhuisd, hetgeen we konden dragen. Door de bombardementen op dat moment konden we niet alles meenemen. De afgelopen drie of vier dagen zijn we erin geslaagd om alle apparatuur te verplaatsen, met de steun van Artsen Zonder Grenzen. Ondertussen hebben we een groot aantal patiënten, ook al is het gezondheidscentrum nog niet zo bekend. Ik kan me goed voorstellen dat het pas echt druk zal worden eens we wat aan bekendheid hebben gewonnen.

We hebben een dokter in de interne geneeskunde, een kinderarts en een gynaecoloog. Op slechts vier uur tijd kregen we 60 tot 65 kinderen binnen. Om 11 uur 's ochtends moesten we al stoppen met nieuwe patiënten ontvangen omdat we het niet meer aankonden. We werden overweldigd.

Bij de kinderen zien we veel gevallen van bronchitis - door de slechte levensomstandigheden en de kou – en ook veel oorontstekingen.  Bij de volwassenen zien we vooral ontstekingen van de dikke darm, maag en keel. We zien ook infecties van de bovenste luchtwegen, zowel bij kinderen als volwassenen.

Zelf woon ik nu in Al-Dana, samen met mijn gezin. Dit is al de vijfde keer dat we ontheemd zijn. Mijn kinderen zijn al een maand niet meer naar school geweest, sinds het begin van de gevechten. De meeste kinderen in de kampen gaan niet meer naar school.

Er komen steeds nieuwe mensen naar dit gebied, maar ze kunnen het kamp Deir Hassan niet in, omdat het hier vol zit. In plaats daarvan zetten ze hun tenten op 2 of 3 km afstand op. Mensen zijn afhankelijk van hulp, maar er is gewoon niet genoeg om iedereen te helpen."