De veerkracht van de vluchteling

De Ierse Deirdre Lynch, van oorsprong huisarts, werkt in een vluchtelingenkamp in Zuid-Sudan, waar mensen uit buurland Sudan die het geweld in de Blauwe Nijlstaat ontvluchten, zijn terechtgekomen. Ze heeft het over de dagelijkse uitdagingen in een bijzonder harde omgeving.

Mijn eerste indrukken

In mijn hoofd zag ik beelden voor me van wat ik zou aantreffen, maar de werkelijkheid was verpletterend. Batil-kamp ligt in het Maban-district, in het noordoosten van Zuid-Sudan ('s werelds jongste land), aan de grens met Sudan. In het kamp bevinden zich 38.000 mensen. Doorgaans is het land schraal en bedekt door een stoffige laag kleigrond. Maar het kamp bevindt zich op een uiterwaard, met als gevolg dat de grond in dikke, plakkerige modder verandert als het regent. Stilstaande poeltjes vormen een perfecte kweekvijver voor ziekten en muggen.

Duizend patiënten

In ons veldhospitaal bieden we rond de klok medische zorg voor de mensen van het Batil-kamp en het nabijgelegen Gendrassa-kamp, waar ook Sudanese vluchtelingen worden opgevangen. Vanwege de levensomstandigheden balanceert hun gezondheidstoestand continu op het randje. Wij bieden allerhande medische zorg: zwangerschapszorg, zorg voor pasgeborenen, geneeskunde voor kinderen en volwassenen, hulp bij ondervoeding en psychosociale zorg. Per week behandelen we zo'n 1.000 patiënten voor longontsteking, diarree, uitdroging, ondervoeding, kala-azar (de tweede dodelijkste parasitaire ziekte ter wereld) maar ook slangen- en schorpioenbeten en brandwonden omdat ze op open vuurtjes koken.

Vinger aan de pols

Sinds kort zien we ook kinderen met mazelen. Om de uitbraak in de kiem te smoren hebben deze week een grootschalige vaccinatie-actie opgezet. Onze teams van lokale gezondheidswerkers, die door het kamp trekken en daarmee hun vinger aan de pols van het kamp houden, zien dat het over het algemeen beter gaat met de voedingstoestand van de kinderen. Het werk dat wij hier doen heeft zichtbaar effect en dit jaar sterven er minder kinderen dan vorig jaar. Maar het regenseizoen komt eraan en de tentjes en plastic zeilen zullen slechts beperkte beschutting bieden voor de zware regenbuien. Dus wij bereiden ons erop voor dat we het druk gaan krijgen.

Hartverscheurend

Ik maak hier vele hartverscheurende momenten mee. Zien hoe een kind overlijdt, raakt ons allemaal. Ik moet denken aan een meisje, 7 jaar oud, dat ernstig ziek was met kala-azar en ondervoeding. Ze had een echte vechtersmentaliteit en tot op het laatste vroeg ze om een lepel suiker voordat zij haar medicijnen wilde slikken. Ze heeft een diepe indruk achtergelaten bij iedereen die haar verzorgde. Enorm bedroevend is het ook als zwangere of pasbevallen vrouwen overlijden. Eén op de vijf zwangere vrouwen die hepatitis E oploopt, overlijdt eraan. Het heeft tot angst in het kamp geleid.

Ahmed

We hebben veel vluchtelingen die voor ons in de gezondheidspost werken. Zoals Ahmed (24)*, hij assisteert op de verpleegafdeling. Een slimme, jonge man en een geweldige collega. Samen met zijn vrouw, 3 kinderen, ouders en broers en zussen, liet hij een jaar geleden alles achter. Een naast familielid werd door een kogel geraakt bij een aanval op hun dorp; hij raakt geëmotioneerd als hij erover vertelt. Hij vindt het moeilijk om te praten over wat hij heeft meegemaakt en hij maakt zich zorgen over de mensen die achtergebleven zijn.

Veerkracht

Ahmed maakt plannen en heeft dromen. Hij is vastberaden verpleegkunde te gaan studeren. Maar voorlopig is dit kamp zijn thuis en probeert hij zijn leven en dat van zijn familie te verbeteren. Ik vroeg hem hoe hij zich staande houdt. Zijn antwoord: "Als ik eraan denk hoe zwaar alles hier is, voelt het nog 10 keer zo zwaar.'' Dus probeert hij een positieve instelling in te nemen over hoe hij zijn leven opnieuw kan opbouwen. Voor mij staat Ahmed voor de gelijkmoedige, veerkrachtige geest van de vluchteling - tegen alle tegenslagen in.