Expats komen en gaan, maar het lokale personeel blijft op post!

Laura vertrekt vandaag uit Martissant. Haar missie met Artsen Zonder Grenzen in Haïti zit er op, en zij en haar collega's worden daar best emotioneel van. Zo wordt nog maar eens duidelijk wat voor band er kan ontstaan tussen expats en nationaal personeel die samen hun schouders onder een missie zetten. 's Avonds zie ik haar thuis met Stijn, waar ze nog aan het rapport werkt dat haar vervanger zal moeten helpen inwerken. Een missie is pas echt voorbij als de terugvlucht goed en wel is opgestegen.

Als expat heeft Laura toezicht gehouden op de afdeling verpleegkunde in het spoedcentrum en het CTC, onder leiding van de Haïtiaanse arts Dr. Patrick, die alle medische aspecten van het project beheert. Laura is volledig opgenomen in een team dat zo goed als volledig uit nationaal personeel bestond. Net zo voor Stijn die elke dag met een team van een twaalftal Haïtiaanse dokters werkt, onder toezicht van Dr. Jecrois. De Haïtianen die in Martissant werken, hebben samen een collectief geheugen opgebouwd van het project dat al meer dan 6 jaar loopt, en zijn dus het best geplaatst om eerste missies te begeleiden.

Als ik naar Laura en Stijn luister, kan ik me voorstellen dat artsen of verpleegkundigen die voor de eerste keer in een humanitaire context terechtkomen, met weinig middelen en veel werk, even uit hun lood geslagen worden. De hulp van hun Haïtiaanse collega's is echt wel belangrijk en helpt hen om beter en efficiënter te werken.

Stijn vertelt me dat er op een dag iemand met een schotwonde aankwam in het spoedcentrum. Het was dankzij de ervaring en de raad van zijn Haïtiaanse collega's dat Stijn een thoraxdrain kon plaatsen, en zo het leven van de patiënt kon redden, een ingreep die Stijn voordien nog nooit had uitgevoerd.

Ze vertellen allebei dat de behandelingen niet per se anders zijn, maar de diagnostische benadering wel: je moet roeien met de riemen die je hebt. We beschikken hier immers niet over dezelfde technische middelen als in Europa. Het is van immens belang dat de expats en het nationale personeel hun kennis en ervaringen samen in één grote pot leggen.

Alleen zo kunnen ze allebei bijleren. Na enkele maanden op missie lijken ze zelfzekerder bij het nemen van beslissingen, en bij het uitvoeren van hun beroep. Stijn vertelt me dat hij nu medische beslissingen durft te nemen zonder de een of andere test te hebben gedaan. Hij weet nu dat dit de manier van werken is als je in Martissant resultaten wilt behalen. Het lijkt me dat hij daar meer professionele voldoening uit haalt dan in België. Laura van haar kant, heeft tijdens haar 6 maanden in Martissant vaardigheden rond management opgestoken, en wil nu in Italië nog verder studeren en die ervaring ook in een diploma omzetten.

Ze lijkt heel gelukkig te zijn met hoe haar missie is verlopen, en loopt over van passie voor haar werk. Haar ogen lichten helemaal op als ze vertelt over wat ze allemaal meegemaakt en vooral geleerd heeft. Stijn is het volledig met Laura eens en glimlacht, want hij blijft nog een paar maanden.

Mathieu

Zin in een eerste virtuele ervaring met Artsen Zonder Grenzen? Surf naar www.firstmission.be