Sociale media

Open the menu

"De afgelopen zes maanden waren de moeilijkste in mijn 15 jaar als arts in Gaza"

Country
Palestina

Sinds 30 maart 2018 worden wekelijkse demonstraties in Gaza, bekend als de 'Great March of Return', brutaal onderdrukt door het Israëlische leger. In de afgelopen zes maanden zijn meer dan 5.000 Gazanen gewond door Israëlische geweerschoten. Artsen Zonder Grenzen behandelde bijna 40% van de slachtoffers. 12% is jonger dan 18 jaar. Het jongste slachtoffer was slechts 7 jaar oud.

Dr. Mohammed Abu Mughaiseeb is medisch referent voor Artsen Zonder Grenzen in Gaza. Hij spreekt over het indrukwekkende aantal patiënten dat elke week binnenkomt en de onzekere toekomst die hen wacht: velen lopen nog steeds het risico van medische complicaties en amputatie.

Jonge Gazanen wachten op post-operatieve zorg in een ziekenhuis in Gaza. Al sinds een half jaar een dagelijks tafereel.
Jonge Gazanen wachten op post-operatieve zorg in een ziekenhuis in Gaza. Al sinds een half jaar een dagelijks tafereel. © Heidi Levine. Gaza, juni 2018.

Ik ben dokter in Gaza en heb hier mijn hele leven gewoond en gewerkt. Ik heb het gevoel dat ik weet welke limieten we in Gaza kunnen verdragen. Het was ongelooflijk moeilijk om het schokkend aantal gewonden te zien binnenstromen deze laatste maanden. Ik zal maandag 14 mei nooit vergeten. We noteerden toen totaal 2.271 gewonden op één dag. Daarvan waren 1.359 gewonden met scherp beschoten. Ik was toen van dienst in ons chirurgisch team in het Al-Aqsa-ziekenhuis, één van de belangrijkste ziekenhuizen in Gaza. Om drie uur 's middags begonnen we een instroom van patiënten te zien die uit de demonstratie kwamen. Meer dan 300 gewonden in minder dan vier uur. Ik had nog nooit zoveel patiënten in mijn leven gezien. Ze stonden in de rij om in de operatiekamer binnen te komen. Hele gangen vol gehuil, geschreeuw en bloed. Hoe hard en met hoeveel we ook werkten, we konden zoveel gewonden niet aan. Het was te veel. Schotwond na schotwond. Ons team werkte 50 uur lang. We kregen hetzelfde gevoel als tijdens het conflict in 2014. Niks kan je daarop voorbereiden.

En wat zien we vandaag? Er komen elke week nieuwe patiënten binnen, met een mogelijke handicap voor de rest van het leven. De meerderheid zijn jonge mannen met schotwonden in hun benen. De ziekenhuizen in Gaza kunnen de instroom niet meer bijhouden. Artsen Zonder Grenzen behandelt ondertussen zo’n 40% van alle schotwonden in Gaza, goed voor ongeveer 5.000 gewonden in totaal. Maar hoe meer schotwonden we behandelen, hoe meer we de complexiteit zien van wat er moet gebeuren. Een groot deel van de patiënten heeft gespecialiseerde, reconstructieve chirurgie nodig. Voor sommige patiënten betekent dat meerdere operaties, maar dat is momenteel niet mogelijk in Gaza.

dgh,k
Eyad is 20 jaar: "Ik moet reconstructieve chirurgie ondergaan in Jordanië. Mijn grootste angst is dat het Israelische leger me niet uit Gaza zal laten vertrekken."  © Alva Simpson White. Gaza, september 2018.

Wat me het meest beangstigt, is het risico op infectie. Osteomyelitis is een diepe infectie van het bot. Als die onbehandeld blijft, kan dat leiden tot amputatie. Deze infecties moeten zo snel mogelijk worden behandeld, maar zijn niet gemakkelijk te diagnosticeren. Momenteel kunnen we in Gaza de botmonsters niet analyseren. Overal waar ik rondloop, zie ik jonge mannen op krukken of in een rolstoel. Het wordt een normaal zicht in Gaza. En zo vaak blijven ze glimlachen, omdat ze met hun wonde hebben leren leven. Maar als arts weet ik dat de prognoses er op lange termijn somber uitzien.

Het is heel moeilijk om met een patiënt, een jongeman, te praten in de wetenschap dat hij een been zou kunnen verliezen nadat een kogel zijn bot én zijn toekomst heeft verbrijzeld. Zeker wanneer hij vraagt of hij ooit nog normaal zal kunnen lopen. Echt heel moeilijk. Omdat ik weet, medisch gezien, door de context waarin we werken, dat hij zal moeten vechten om weer te lopen. En ik moet de boodschap doorgeven dat we ons best zullen doen, maar de risico's zijn groot en het risico bestaat dat hij zijn been verliest. Om dat aan een jongeman te vertellen, met zijn hele leven voor zich, dat is heel moeilijk. Het is een gesprek dat we vele keren met veel patiënten moeten hebben.

Natuurlijk zetten we de behandeling van deze patiënten verder, ondanks de vele beperkingen waarmee we te maken krijgen, mede door de blokkade:

  • overvolle ziekenhuizen
  • 4 uur elektriciteit per dag
  • tekort aan brandstof
  • tekort aan medisch materiaal
  • tekort aan gespecialiseerde chirurgen en dokters
  • oververmoeid ziekenhuispersoneel, dat al maanden lang niet volledig betaald is
  • patiënten die Gaza niet mogen verlaten voor medische zorg

De lijst gaat maar door. En overal rond ons zien we Gaza elke dag verslechteren. De sociale en economische toestand van Gaza is gekelderd. Je kan nu kinderen op straat zien bedelen. Dat zag je niet twee jaar geleden.

Artsen Zonder Grenzen heeft een enorme berg te beklimmen, en we kunnen het niet alleen. We proberen het. We duwen voort. We moeten doorgaan. Voor ons is het een kwestie van medische ethiek. Deze gewonden moeten de behandeling krijgen die ze nodig hebben. Maar vanuit mijn standpunt, ziet de toekomst er somber uit, als een donkere tunnel. En het licht aan het einde van de tunnel… ik weet niet zeker of het er wel is. Het blijft maar aan en uit flikkeren.