We helpen het personeel in de woonzorgcentra: “Ze gaan naar de oorlog zonder wapens”

Stéphanie Goublomme werkt sinds 2011 bij Artsen Zonder Grenzen en werkte al mee aan meer dan 10 projecten, voornamelijk in noodsituaties zoals de respons op ebola in Guinee of cholera in Nigeria, na de orkaan Matthew in Haïti of gewapende conflicten in de Centraal-Afrikaanse Republiek. Tot enkele weken geleden zou ze zich nooit hebben kunnen voorstellen dat ze haar ervaring die ze ver van hier heeft opgedaan, zou moeten aanspreken in haar eigen stad: Brussel.

Stephanie begeleidt momenteel onze mobiele teams die de rusthuizen in de Brusselse regio bezoeken en ondersteunen. Deze teams ondersteunen en trainen het personeel van het rusthuis om op de best mogelijke manier zorg te verlenen en tegelijkertijd zichzelf en de bewoners te beschermen. Zij adviseren hen over het desinfecteren van mogelijk besmette zones en over het meest efficiënte gebruik van beschermingsmiddelen zoals maskers en schorten, die soms in zeer beperkte mate beschikbaar zijn.

Een pragmatische aanpak

"We gaan niet naar verpleeghuizen om grote toespraken te houden, we proberen, met onze ervaring die we hebben opgedaan in epidemische contexten, praktische adviezen te geven, duidelijke informatie die direct toepasbaar is met het weinige materiaal dat beschikbaar is, maar die een directe impact heeft op de gezondheid van patiënten en personeel. Onze aanpak is gebaseerd op de behoeften en de noden van de woonzorgcentra. We passen ons aan elke situatie aan, volgens de menselijke en materiële capaciteiten die er zijn", legt Stéphanie uit.

Voor Stephanie ziet het verplegend personeel zichzelf als de vergeten in deze crisis, vaak geconfronteerd met zeer moeilijke situaties. Het verplegend personeel voelt zich in de steek gelaten wanneer zij, net als het ziekenhuispersoneel, in de frontlinie nieuwe situaties onder ogen moeten zien waarop zij niet voorbereid en niet goed uitgerust waren. “Hier ingrijpen vereist veel luisteren en inlevingsvermogen", vervolgt Stéphanie, "maar we weten dat onze steun wordt gewaardeerd en dat onze adviezen een echte impact hebben.”

Naar de oorlog zonder wapens

Voor het verplegend personeel zijn dagelijkse gebaren die ooit triviaal waren, zoals het tandenpoetsen van een patiënt of het opruimen van een maaltijdbakje zonder de juiste middelen om zich te beschermen, risicovolle activiteiten geworden. “Ze gaan naar de oorlog zonder wapens", zegt Stephanie.

Voor elke zorgverlener is het verliezen van een patiënt traumatisch. Het bijzondere aan een zorgcentrum is dat het personeel de patiënten vaak al jaren kent, tot soms zelfs 5, 10 of 15 jaar. Een overleden patiënt voelt voor sommige zorgverleners echt als een sterfgeval binnen de familie. Door de huidige situatie kunnen gezinnen hun naasten niet komen opzoeken en soms zelfs hun begrafenissen niet bijwonen. "Ik heb dat in Guinee gezien tijdens de ebola-epidemie, maar ik had nooit gedacht dat ik dat in Brussel zou zien", besluit Stephanie.