"Nood aan nieuwe strategieën en meer medewerkers om de ebola-epidemie te stoppen"
Tijdens een briefing in Genève bracht Dr. Joanne Liu, internationaal voorzitster van Artsen Zonder Grenzen, verslag uit over haar bezoek aan Guinee, Sierra Leone en Liberia. Ze vertelde over de ervaringen van de teams van Artsen Zonder Grenzen en de middelen die nodig zijn om de epidemie onder controle te krijgen.
“De epidemie bevindt zich in de drie landen in verschillende stadia. De situatie in Guinee blijft momenteel tamelijk stabiel, maar in Sierra Leone en Liberia grijpt de ziekte nog ongecontroleerd om zich heen.”
Medisch personeel besmet
“De situatie is niet te vergelijken met wat we in het verleden hebben meegemaakt. De epidemie beperkt zich niet tot enkele dorpen – zoals in het verleden het geval was – maar treft ook verstedelijkte gebieden. Bovendien is ebola niet onze enige zorg. De ziekte doet immers het hele gezondheidszorgsysteem in grote gebieden van Liberia en Sierra Leone instorten. We moeten dringend onze strategie bijsturen.
Ook medisch personeel raakte besmet, waardoor tal van medewerkers uit angst voor de ziekte zijn gevlucht. In sommige gebieden komt de bevolking bij ons aankloppen wegens een schrijnend tekort aan gezondheidszorg. De kans is groot dat mensen door een gebrek aan basisgezondheidszorg nu ook zullen sterven aan gewone ziekten als malaria en diarree.
In Monrovia kwamen vrouwen naar onze teams toe voor hulp bij de bevalling, omdat de meeste zorginstellingen in de hoofdstad dicht zijn. Zes van die vrouwen op zoek naar verloskundige hulp hebben hun kindje verloren.”
Ongezien grote ebolaklinieken
“Intussen bereiken onze ebolacentra in Sierra Leone en Liberia hun maximale capaciteit.
In Kailahun, Sierra Leone, moeten nu al 2.000 mensen dringend worden opgevolgd na contact met ebolapatiënten. Tot nu toe konden we echter maar 200 mensen bereiken. We horen geruchten over sterfgevallen in de dorpen, maar kunnen niet controleren of ze kloppen.
Ons centrum in het Liberiaanse Foya kreeg gisteren 137 potentiële ebolapatiënten over de vloer, terwijl er maar 40 bedden zijn. Niet alleen het medische team wordt overstelpt, ook het laboratorium kan de toestroom aan tests voor potentiële gevallen niet aan.
In de Liberiaanse hoofdstad Monrovia openen we weldra een ebolacentrum met 120 ziekenhuisbedden. Dat is ongezien in de strijd tegen het virus. Nooit eerder moesten we zo’n grote behandelingscentra opzetten.”
De menselijke kant van de crisis
“We werken ook nieuwe strategieën uit, op maat van de situatie. We gaan bijvoorbeeld op zoek naar nieuwe mogelijkheden om ebolapatiënten in quarantaine en familieleden met elkaar in contact te brengen. Zo raken de patiënten niet volledig gescheiden van hun dierbaren. We werken ook nauw samen met gezinnen en helpen hen de slachtoffers op een veilige maar waardige manier te begraven.
Dat is van groot belang omdat deze crisis ook een menselijke kant heeft. Daar moeten we rekening mee houden wanneer we de patiënten en hun gezinnen helpen. Alleen zo kunnen we het vertrouwen van de gemeenschap winnen.”
Meer hulp nodig
“Maar de mogelijkheden van Artsen Zonder Gerenzen zijn niet onbeperkt. Er is in deze landen meer hulp nodig om meer gemeenschappen te bereiken, de waakzaamheid op te voeren en meer patiënten te kunnen verzorgen.
Extra helpende handen zijn van cruciaal belang om een nieuwe aanpak en nieuwe strategieën te kunnen ontwikkelen en toepassen. Dan spreken we niet enkel over extra epidemiologen, artsen en ebolaspecialisten. Ook mensen met ervaring op het vlak van rampen en noodhulp zijn van belang, ook al hebben ze weinig of geen ervaring met ebola.
De nood aan dergelijke medewerkers is hoog, om de algemene steun aan ziekenhuizen te kunnen opvoeren, de verspreiding van het virus onder controle te krijgen, naar de dorpen te kunnen trekken en hen de nodige beschermingsmiddelen te bieden, zoals ontsmettingskits.”
Coördinatie moet dringend beter
“De Wereldgezondheidsorganisatie (WHO), de internationale gemeenschap in het algemeen en ngo’s moeten snel hun respons opvoeren en meer teams sturen. Het beheer en de coördinatie moeten dringend worden bijgestuurd, er moeten strategieën worden uitgewerkt om alle getroffen gebieden te bereiken en de algemene toegang tot gezondheidszorg in gebieden waar het zorgsysteem is ingestort, moet worden vergroot.
Eender welke maatregel - gaande van veilige begrafenissen tot het aansporen van mensen om hulp te zoeken wanneer ze ziek worden - vereist het begrip en de aanvaarding van de bevolking.
In tegenstelling tot eerdere ebola-uitbraken, die doorgaans na een achttal weken onder controle waren, zal het ettelijke maanden duren voor we deze epidemie een halt kunnen toeroepen. Een respons op middellange termijn is dus nodig.”
