Mazelenepidemie in Congo: Omringd door nieuwe, kleine graven

Een mazelenepidemie raast momenteel door de provincie Katanga in Congo. Augustin Ngoyi coördineert de hulp van Artsen Zonder Grenzen in de regio Kabalo, het epicentrum van de uitbraak.

De situatie is zeer zorgwekkend. Elke dag stuiten we in dorpen in de regio op mensen die overleden zijn aan mazelen. Enkele dagen geleden waren we in een dorp waar 500 mensen wonen. De dorpelingen vertelden ons dat de afgelopen twee maanden meer dan dertig jonge kinderen waren overleden – een derde van alle kinderen in het dorp. We bezochten er de lokale begraafplaats, waar we werden omringd door nieuwe, kleine graven. In een ander dorp dat we later bezochten, was de situatie al even erg.

Onderschat

Deze sterfgevallen zijn lange tijd onopgemerkt gebleven door de autoriteiten en waren niet bekend bij zorgverleners. Deze mazelenepidemie, en het aantal mensen dat erdoor overlijdt, wordt onderschat. Wij ondersteunen de zorgautoriteiten om de epidemie onder controle te krijgen. Onze teams sporen in de gemeenschappen actief kinderen met mazelen op en geven, als de kinderen geen medische complicaties hebben, direct medische zorg. Ook delen we medische kits uit aan medische hulpposten in de regio en geven we training Zonderan lokale gezondheidswerkers zodat zij simpele gevallen zelf kunnen behandelen.

We zorgen dat patiënten met medische complicaties worden overgebracht naar het ziekenhuis in Kabalo-stad. Daar werken onze teams al op de kinderafdeling. Zij behandelen er kinderen met mazelen, maar ook kinderen die ondervoed zijn of malaria hebben. Mazelen is erg besmettelijk, dus om verspreiding tegen te gaan, vaccineren we in de regio ook kinderen tussen zes maanden en vijf jaar. We hebben inmiddels 17.000 kinderen ingeënt. We willen er 41.000 inenten.

Logistieke uitdagingen

Werken in dit gebied brengt de nodige logistieke uitdagingen met zich mee. De regio Kabalo is enorm, maar de meeste wegen en paden zijn zeer slecht. Het bereiken van afgelegen dorpen, waar we mobiele klinieken opzetten, is daarom moeilijk. Onze teams moeten de terreinwagens regelmatig achterlaten en hun reis voorzetten via motoren of kano’s. Alleen zo kunnen zij de mensen bereiken – niet alleen de inwoners van de dorpen waar we naartoe gaan, maar ook mensen in de regio die zelf lange afstanden hebben moeten afleggen om onze mobiele klinieken te kunnen bezoeken.

Obstakels

Ook een uitdaging: het verkrijgen van medicijnen en medisch materiaal. Al maandenlang is de belangrijkste weg dat deze regio verbindt met andere steden afgesloten. Tegelijkertijd zorgt een gebrek aan brandstof ervoor dat ook treinen niet meer deze kant op komen. Bevoorradingsroutes zijn dus afgesneden en lokale hulpposten hebben nu een enorm tekort aan medicijnen. De medicijnen die er verkrijgbaar zijn, kosten nu meer dan de meeste mensen zich kunnen veroorloven. En dus brengen mensen hun zieke kinderen niet naar deze hulpposten.

Zulke obstakels maken deze epidemie alleen maar erger. Elke dag komen er meer patiënten bij, maar schiet de hulp tekort. Die hulp moet opgeschaald worden, met meer middelen en meer hulporganisaties ter plaatse. Alleen zo kan deze noodsituatie het hoofd worden geboden.