International Nurses Day: "Verpleging is mijn roeping"

De familie van Gessica Fleurmond wist al snel dat ze voorbestemd was voor de verpleging. Nu is Gessica een zeer ervaren intensive care verpleegster en helpen zij en haar collega's elk jaar honderden traumapatiënten in het ziekenhuis Tabarre van Artsen Zonder Grenzen (AZG) in Port-au-Prince, Haïti.

Naast verkeersongevallen dragen het toenemend bendegeweld en de criminaliteit bij tot de aanhoudende nood aan traumazorg in Haïti.

"Op de intensive care unit (ICU) ontvangen we patiënten met hoofdtrauma's, gesloten of open buiktrauma's en ook vaatwonden in de bovenste of onderste ledematen. Ze hebben intensieve zorg nodig omdat ze in een levensbedreigende toestand verkeren, we moeten ze goed in het oog houden en verzorgen," zegt Gessica.

Als verpleegster op de intensive care moet Gessica op alles voorbereid zijn. Maar ze zegt dat het altijd moeilijk is om iemand te zien die er heel slecht aan toe is. "Als we bijvoorbeeld weten dat een patiënt het niet zal overleven... Je doet het werk, je verzorgt de patiënt, je geeft de medicijnen, maar je weet al dat deze persoon het niet zal halen. Het is heel moeilijk en pijnlijk, vooral als de ouders op bezoek komen.

"Als het team ziet dat de patiënt het niet zal halen, praten we eerst met de psycholoog. Vervolgens ontmoet de psycholoog de familie en daarna zien we samen met de arts en de verpleegkundige opnieuw de familie. We leggen uit wat er gebeurd is, wat we denken en wat we zullen doen. Voor de familie is het heel triest, soms worden ze gek, ze lopen weg, ze storten in of ze huilen, maar het moet gebeuren."

"We zijn een intensief zorgteam, we werken in consensus samen in het belang van het welzijn van de patiënt."

Intensieve uitdagingen

Een samenwerkend team is altijd belangrijk om kwaliteitszorg te leveren en misschien nog wel meer in omgevingen als Haïti, waar de middelen niet optimaal zijn.

"Er is een gebrek aan apparatuur in de ziekenhuizen en er is veel frustratie onder het personeel omdat ze zich beperkt voelen. De verpleegkundigen zijn bekwaam en gekwalificeerd en ze kunnen overal werken, zoals onder andere in afgelegen gebieden ter vervanging van een vroedvrouw of een dokter. Maar er is een tekort aan apparatuur ," zegt Gessica.

Een andere uitdaging is het gebrek aan gespecialiseerde opleiding. "Ik kreeg geen specifieke opleiding om IC-verpleegkundige te worden. Met flexibiliteit, aanpassingsvermogen, leer je elke dag werken en ontwikkel je de juiste vaardigheden."

"Bij AZG kreeg ik training in intubatie, reanimatie, positionering van patiënten, enzoverder”

Een roeping

Ondanks de uitdagingen wist Gessica al sinds jongs af aan dat ze bepaalde kwaliteiten had die zouden leiden tot een carrière in de verpleging.

"Mijn oma en mijn zus ontdekten mijn aanleg om verpleegster te worden. Zij vonden dat ik goed zorgde voor degenen van wie ik hield en dat ik ervoor zorgde dat alles zo goed mogelijk gebeurde. Daarom streefde ik deze carrière na. Ik dacht dat het misschien mijn roeping was."

"Wat ik het leukste vind aan mijn werk is wanneer we een patiënt ontvangen in een zeer slechte toestand, en we hem of haar helpen beter te worden tot ze volledig hersteld zijn."

Eén bepaalde patiënt heeft een grote indruk op Gessica nagelaten. "Twee jaar geleden werd hier een kind opgenomen. Het kind was acht jaar oud en hij was het slachtoffer van een verkeersongeval met zeer ernstige verwondingen aan beide benen. Toen de patiënt binnenkwam, was hij zich volledig bewust van wat er gebeurde, en hij was in staat om het normaal uit te drukken. Het maakte veel indruk op mij, want hij was maar acht jaar oud."

"Hij legde het ongeluk uit, wat hij had meegemaakt en wat hij voelde. Het was echt moeilijk, sommigen van ons huilden zelfs. En het was vooral moeilijk voor de ouders omdat ze zichzelf de schuld gaven dat ze hun kind boodschappen hadden laten doen. Ze waren ervan overtuigd dat als ze hem niet op pad hadden gestuurd, dit niet zou gebeurd zijn.

"Hij leed enorme pijn en hij had een zeer hoge doses morfine-analgetica [pijnstillers] nodig. Na wekenlange verzorging konden we een van zijn ledematen redden. Nu hij volledig hersteld is, kan hij gemakkelijk stappen en lopen met een prothesebeen. Hij had kunnen sterven maar hij was sterk, fysiek en moreel. Maar vooral moreel. Hij geloofde in de toekomst en gaf niet op."

Kijkend naar de toekomst

"Wat ik wens voor deze generatie verpleegkundigen in Haïti is dat ze standvastig zijn. Tegelijkertijd moeten ze zachtaardig zijn en veel empathie hebben. Liefde, een goede ethiek, toewijding en ook veel moed, want er is wel moed voor nodig. Het land dwingt ons namelijk bijna om op te geven, maar als je alleen naar de negatieve kant kijkt, raak je al ontmoedigd voordat je het ziekenhuis binnengaat. We moeten ons richten op de patiënten, want zij hebben ons nodig."

Gessica is een sterke communicator met een passie om boodschappen over te brengen. En als gediplomeerd tolk gebarentaal kan ze praten met mensen die slechthorend zijn of een spraakgebrek hebben. Dit is nog een manier waarop ze bijdraagt aan toegang tot zorg. "Ik hou van deze taal," zegt ze.

Communicatie versterkt ongetwijfeld haar vermogen om contact te leggen met patiënten. "Verplegen is een nobel beroep, en het is een roeping. We moeten onszelf pushen en anderen helpen, het is bijna alsof we onszelf op de tweede plaats zetten om voor anderen te zorgen."