Gaza: een jaar later, een terugblik op de verwoestende gevolgen van de Israëlische bombardementen

Van 10 tot 21 mei 2021 kostten bombardementen van het Israëlische leger op de Gazastrook aan 256 mensen het leven, waaronder 66 kinderen. 2.000 Palestijnen raakten gewond, waaronder meer dan 600 kinderen en 400 vrouwen. Sommigen liepen verwondingen op die tot langdurige invaliditeit leidden, zoals het verlies van ledematen. In Israël werden 13 mensen gedood en 700 gewond als gevolg van raketbeschietingen vanuit de Gazastrook. 3 inwoners van Gaza getuigen over de verwondingen of het geweld dat ze ondergingen.

De situatie in Gaza

De meeste Palestijnen in Gaza maakten het trauma van de oorlog al mee, onder meer in 2014 en tijdens de "Mars van de Terugkeer" in 2018. Dit trauma - vrezen voor je leven, je huis in puin zien liggen en dagelijks economische tegenslag ondervinden - werd nog verergerd door de gebeurtenissen van mei 2021. Van de twee miljoen Palestijnen die in Gaza wonen, bestaat meer dan 40% uit kinderen van 14 jaar en jonger. Deze kinderen leefden al hun hele leven onder een Israëlische blokkade, overleefden 3 grote Israëlische offensieven en liepen herhaaldelijk en voortdurend trauma's op.

Ahmed*, 41 jaar oud

Ik raakte gewond op de eerste dag van de bomaanslag. Ik was thuis toen het huis werd geraakt. We wisten niet of het een bom was of dat er iets in het huis ontploft was. We hadden net een enorm lawaai gehoord en het huis schudde. Toen zag ik dat mijn hand er bijna afgerukt was, hangend aan mijn arm.

Hele families worden geteisterd

De hele familie was samen, het was Ramadan. Een deel van het huis werd verwoest, 2 van mijn neven stierven en een ander familielid van mij werd gehandicapt. De explosie was zo sterk dat ook de buren gewond raakten. De zoon van de buurman liep op straat en verloor allebei zijn ogen. Hij was pas 9 jaar oud en hij zal nooit meer kunnen zien. Hij was gewoon buiten aan het spelen.

Komen we levend in het ziekenhuis aan?

Mensen probeerden de slachtoffers in auto's te stoppen. De ambulances konden ons niet bereiken omdat de bommen overal vandaan vielen. Ik zat in een auto met 4 andere slachtoffers. Eén van hen was een buurmeisje. Ze stierf op de schoot van haar vader, vlak naast me, op weg naar het ziekenhuis. We wisten niet of we levend in het ziekenhuis zouden aankomen: alles om ons heen was gebombardeerd.

Uiteindelijk bereikte ik het Al-Shifa ziekenhuis en een week later werd ik overgebracht naar het Al-Awda ziekenhuis dat gerund wordt door Artsen Zonder Grenzen. In beide ziekenhuizen waren ze bang dat de bommen ons zouden raken.

Ook mentale schade 

Ik onderging 8 verschillende operaties en mijn hand werd geamputeerd. Terwijl ik in het ziekenhuis lag, vreesde ik voor mijn familie. Hun geestelijke gezondheid werd ernstig aangetast en de harde geluiden maken mijn 2 jongste kinderen nog steeds aan het huilen. Mijn moeder leed het meest. Ze had een zenuwinzinking en wordt opgevolgd door geestelijke gezondheidswerkers. Ze kan er nog steeds niet over praten zonder een paniekaanval te krijgen.

Ik zou een prothesehand krijgen, maar door de blokkade heb ik geen idee wanneer dat zal gebeuren.

Soms vraag ik me af waarom ik het overleefd heb. Ik wou dat ik met de anderen gestorven was, zodat ik eindelijk Gaza kon verlaten. De dood is de enige uitweg.

Mohammed*, 36 jaar oud

Het was de eerste dag van de bomaanslag. Ik stond met mijn zoon voor mijn huis toen een raket de auto raakte, op minder dan een meter van ons vandaan. Ik herinner me de precieze volgorde van de gebeurtenissen niet, maar toen zag ik dat mijn benen gewond waren. Toen ik opzij keek, was mijn zoon bewusteloos. Zijn buik lag open en zijn beide handen waren weg. Ik begon te schreeuwen. Mijn vrouw en 2 dochters waren in het huis en kwamen aangerend. Ook zij schreeuwden. Er waren veel gewonden om ons heen en geen ambulance in zicht.

De hel op aarde

Buurtbewoners brachten de doden en gewonden weg in hun auto's en haastten zich naar het ziekenhuis. Mijn zoon reed eerst weg, maar ik denk dat hij toen al dood was. Er was geen plaats voor mij in dat voertuig. Ik werd vervoerd in een andere, met 3 andere ernstig gewonden. Ik moest met bungelende benen in de kofferbak zien te komen. De weg naar het ziekenhuis was als de hel op aarde. Overal waar we keken was het verwoest, er waren overal branden, er vielen nog steeds bommen uit de lucht. De helft van Gaza werd gebombardeerd.

Een oorlog zoals geen andere

Bovendien was mijn familie volledig verwoest. Mijn vrouw verliet me. Ze had een zenuwinzinking waarvan ze nooit herstelde. Ze gaf mij de schuld van de dood van onze zoon. Slechts één van mijn dochters bleef bij mij. Het is nu een jaar geleden en ik lig nog steeds in een ziekenhuisbed. Ik onderging zoveel operaties en ingrepen dat ik de tel kwijt ben. Ik lach omdat ik niets anders kan doen, ik moet lachen.

 Ashraf*, 30 jaar oud

In mei 2021, toen de bombardementen begonnen, waren mijn kinderen bang en schreeuwden. Niets wat we zeiden kon hen kalmeren. Ik probeerde te liegen dat het vuurwerk was, maar mijn dochter kon zien dat ik de waarheid niet sprak. Ze zei dat vuurwerk nooit zo luid was en dat het mooie kleuren had. Deze waren te luid en alles wat ze kon zien was het vuur rond ons gebouw.

Angst om familie te verliezen

Ik denk dat mijn grootste angst was om mijn familie te verliezen. Ik werk voor Artsen Zonder Grenzen en mijn vrouw is een gezondheidsdeskundige. We moesten om de beurt naar het ziekenhuis terwijl de ander op de kinderen paste. Toen ik in het ziekenhuis lag, was ik constant bang dat mijn telefoon zou ringen en dat iemand me zou vertellen dat mijn familie was overleden.

Zelfs het ziekenhuis was niet veilig

De ambulances van Artsen Zonder Grenzen konden niet rijden. Ze hadden het op alles gemunt. Zelfs het ziekenhuis was niet veilig. Terwijl we in de operatiezaal waren, vielen er overal bommen om ons heen. Sommige luchtaanvallen waren gericht op een gebouw ten noorden van het ziekenhuis, op minder dan 300 meter afstand. Andere waren gericht op een plaats 100 meter naar het zuiden. De operatiekamer schudde constant, alsof er een aardbeving was. We waren bang het volgende doelwit te zijn.

Regen van raketten

Ik had nog nooit zo'n intensiteit van bombardementen gezien bij eerdere aanvallen. Het was een regen van raketten, een stortbui. Bommen elke seconde, overal. Gaza leek volledig in brand te staan. Op weg naar het ziekenhuis konden we de gebouwen in het midden van de stad zien, volledig verwoest, en de lichamen in de straten. In de meeste van deze gebouwen woonden vele gezinnen.

Te weinig middelen om patiënten te verzorgen

In de ziekenhuizen arriveerde een menigte mensen met veel verschillende verwondingen. Opnieuw werd Gaza overrompeld door de massale Israëlische aanval.

Ons doel was simpelweg om zoveel mogelijk levens ter plaatse te redden. Sepsis was overal, net als mogelijke overdrachten van covid-19 en andere ziekten.

Intense aanvallen 

Het was korter dan de vorige aanvallen, maar veel intenser. Niets van wat we leerden van eerdere geweldadige escalaties hielp ons deze keer. We wachtten allemaal op onze beurt om te sterven. Voorheen kenden we onderbrekingen van de bombardementen, humanitaire corridors. Deze keer was er niets, nergens om te vluchten, nergens om veilig te zijn.

Mijn dochter ging graag naar het strand. Ze vroeg elke dag of ze mocht gaan, maar in mei 2021 konden we de gebombardeerde kustlijn vanuit ons raam zien. Het duurde maanden voordat ze weer naar het strand wilde. Ze is pas 3 jaar oud en ze kan de verschillende geluiden van explosies, vuurwerk en raketten al onderscheiden. Dit is geen gezonde jeugd. God weet wat voor trauma ze hun hele leven zullen meedragen.

*De voornamen zijn veranderd om de anonimiteit van de getuigen te bewaren.