Watersnood in Pakistan : “De overstromingen hebben alles vernield”

“Ik ben hierheen gewandeld vanuit Gul Bela, een naburig dorp. Ik weet dat wat Artsen Zonder Grenzen hier vandaag verdeelt bedoeld is voor de bewoners van het dorp Jala Bela. Maar ik hoorde mensen bij het gezondheidscentrum in mijn dorp spreken over de hulp van Artsen Zonder Grenzen. We hopen dat we toch iets kunnen krijgen, want we hebben niets meer. De overstromingen hebben alles vernield.”

In Nazirabad, Peshawar, waar AZG een nieuwe lading hulpgoederen uitdeelt, verraadt de bewolkte ochtendlucht dat er wellicht nog meer regen op komst is. Farida’s vijfjarige zoontje trekt ongeduldig aan haar lange jurk. “Hij wil weten waarom we niet naar huis gaan. Ik weet niet wat ik moet zeggen, dus zeg ik maar dat we naar een nieuwe stad gaan,” legt ze uit.
Door de overstromingen die Pakistan meer dan twee weken geleden verrasten, moesten mensen hun huizen zo snel verlaten dat ze amper iets konden redden. Sommige mensen verloren zelfs familieleden. “Het water kwam 's nachts in ons huis en we moesten zo snel mogelijk naar buiten zwemmen. Ik moest mijn zoontje op mijn schouders dragen. De overstroming heeft alles van me afgenomen, ook één van mijn dochters. Ze heeft te veel water ingeslikt en heeft het niet gehaald,” aldus Nizam Ali.
Hij versjouwt een tent, keukenset en hygiënisch materiaal op zijn schouders.  De pakketten zijn op maat gemaakt en voldoen aan verschillende behoeften. Een standaard hulpkit van AZG bevat kledij, zeep, een tandenborstel, handdoeken, emmers, een jerrycan, plastic zeilen, katoenen matrassen en waterzuiveringstabletten. Tot vandaag deelde AZG al kits uit aan meer dan 8.000 gezinnen in de provincies Khyber Pakhtunkhwa en Beloetsjistan.

AZG helpt mensen niet alleen om hun tent goed op te zetten, maar vult de distributies nu ook aan met activiteiten rond gezondheidspromotie. De organisatie wil de bevolking immers bewust maken over gezondheidsrisico’s en houdt zich nu voornamelijk bezig met uitleg over het juiste gebruik van waterzuiveringstabletten (Aquatabs). Elke kit bevat 20 tabletten. Als die correct gebruikt worden, kan een gezin van zeven gedurende twee weken over zuiver (en veilig) drinkwater beschikken.
“Mijn gezin slaapt al twee weken onder de blote hemel. Ik ben blij dat ik eindelijk een plastic zeil over hun hoofden kan spannen. Ik blijf terugkeren naar wat overblijft van ons huis, om het op te ruimen, of om iets te vinden dat nog bruikbaar is. Maar het blijft regenen,” vervolgt Nizam Ali.
In de nasleep van de ramp blijven miljoenen mensen achter zonder zuiver water, voedsel, onderdak of medicijnen. Ondanks het groeiende risico op infectieziekten, zoals cholera, dat in sommige delen van het land (bijv. de provincie Khyber Pakhtunkhwa) endemisch is, komt de hulp niet snel genoeg op gang, vooral wat betreft de verdeling van zuiver, drinkbaar water.  Maar niet alleen internationale hulp is van belang. De solidariteit onder de getroffen gemeenschappen en hulp van lokale organisaties hebben al erg geholpen om aan de meest acute behoeften te voldoen. Er moet echter nog veel meer worden gedaan. 
Zelfs twee weken na het begin van de verwoestende regenval worden de teams van AZG, die in Pakistan blijven werken om de impact van de overstromingen op de bevolking te verlichten, nog steeds geconfronteerd met verschillende logistieke moeilijkheden.  In de Swatvallei heeft het water bijvoorbeeld 16 bruggen verzwolgen, waardoor de AZG-teams aan beide zijden van de vallei vastzitten. Ze zijn verplicht om innovatieve manieren te vinden om voorraden met boten, of zelfs paarden, te transporteren.  In Beloetsjistan hebben de teams uit de provinciehoofdstad, Quetta, het momenteel heel moeilijk om de mobiele klinieken van AZG te bevoorraden met brandstof en medisch materiaal dat nodig is om mensen levensbelangrijke gezondheidszorg te bieden.
Wat de verdeling van de kits betreft, komt het erop aan een veilige plaats te vinden. “In Jala Bela konden we niet één plaats vinden die niet door het water verwoest was. We zijn er dus niet in geslaagd om de mensen in hun eigen dorp te bevoorraden,” aldus Waqar Ahmad, een assistent-projectcoördinator die sinds de aardbeving in Kashmir van 2005 met AZG in Pakistan werkt. “Dit is al de derde bedeling die we in de tuin van dit huis in Nazirabad organiseren voor mensen uit nabijgelegen dorpen, zoals Agra. Deze man, de eigenaar van het huis, is erg vrijgevig en laat ons zijn privéruimten gebruiken om mensen van naburige dorpen te helpen. We doen onze uiterste best om deze mensen te helpen, maar eigenlijk helpen ze vooral elkaar.”
Het is de bedoeling dat de hulpgoederen mensen bereiken die ze het hardst nodig hebben en daarvoor is de betrokkenheid van de lokale gemeenschap van cruciaal belang: met de hulp van bestuurders en imams kunnen we de meest kwetsbare gezinnen lokaliseren en kunnen we bepalen welke behoeften het dringendst zijn. Via de minaretten van de moskeeën en megafoons worden de plaats en het tijdstip van de distributie uitgezonden, zodat de mensen weten waar ze heen moeten om te krijgen wat ze nodig hebben.
“Met elke bedeling wordt de organisatie beter. De mensen houden hun bonnen klaar en staan geduldig in de rij tot hun nummer wordt omgeroepen. Vandaag willen we goederen uitdelen aan 585 gezinnen, maar hopelijk kunnen we dat doel overschrijden en zelfs niet-geregistreerde mensen helpen, zoals de vrouwen van Gul Bela. We hebben immers genoeg,” aldus Waqar. 
Twee uur na het begin van de bedeling staat Farida nog steeds geduldig in de rij. Voor de Pakistaanse bevolking is geduld dezer dagen niet alleen een deugd. Het is vooral van levensbelang als ze willen herstellen van wat hen overkomen is. “Er is goed water en er is slecht water,” legt Farida uit. “Het goede water maakt ons niet ziek en dat hebben we vandaag nodig. Het slechte water heeft alles van ons afgenomen. Ik ga niet met lege handen terug, zelfs als dat betekent dat ik hier de hele dag moet wachten”.
Naast de uitbreiding van de medische activiteiten blijven de AZG-teams getroffen families bevoorraden met basisgoederen en zuiver drinkwater. De organisatie wil hen immers het recht op een minimale levensstandaard terug geven en de verspreiding van ziekten voorkomen.