Onze collega in Marioepol getuigt: bombardementen overleven

In dit persoonlijke verslag beschrijft Sasha, één van onze collega’s in Marioepol, het leven in oorlogstijden.

"Ik ben geboren in Marioepol en bracht er mijn hele leven door. Ik heb er gestudeerd, gewerkt en een goed leven geleid. Ik begon er te werken voor Artsen Zonder Grenzen. Het leven in Marioepol was aangenaam.

Maar plots werd het een echte hel.

In het begin geloofde niemand wat er gebeurde. We dachten dat een oorlog als deze in onze tijd niet meer bestond. De oorlog en bommen kwamen onverwacht. We dachten dat iemand deze waanzin wel zou stoppen en dat we enkel verre beelden op tv zouden zien. Toen ik besefte dat het ook voor ons realiteit werd, voelde ik me ziek. Ik was zo ziek dat ik drie dagen niet kon eten.

DE BOMBARDEMENTEN BEGONNEN. ONZE WERELD ZOALS WE DIE KENDEN, BESTOND plots NIET MEER

In het begin leek bijna alles normaal, ook al wisten we dat niets meer normaal was. We zaten gevangen tussen bommen en raketten die uit de lucht vielen en alles verwoestten. We konden aan niets anders denken en we konden niets anders voelen. De dagen van de week gingen aan me voorbij; ik wist niet of het vrijdag of zaterdag was. Het was allemaal één lange nachtmerrie. Mijn zus probeerde de dagen te tellen, maar voor mij was alles een waas.

In de eerste dagen slaagden we er gelukkig in een deel van de resterende medische voorraden van Artsen Zonder Grenzen aan een spoeddienst in Marioepol te geven. Maar toen de elektriciteit en het telefoonnet uitvielen, konden we onze collega's niet bereiken en konden we niet werken. De bombardementen werden met de dag erger. Onze dagen bestonden uit proberen in leven te blijven en proberen een uitweg te vinden.

HOE BESCHRIJF JE JE GEBOORTESTAD WANNEER HET EEN PLAATS VAN TERREUR IS?

Overal in de stad, in bijna elke wijk, ontstonden nieuwe begraafplaatsen. Zelfs daar waar kinderen horen te spelen, zoals op de kleine binnenplaats van de kleuterschool bij mijn huis.

IN MARIOEPOL WAS IK ONTROERD DAT ZOVEEL MENSEN ANDEREN HELPEN

Iedereen leek altijd om iemand anders te geven en nooit om zichzelf. Moeders maakten zich zorgen om hun kinderen en kinderen maakten zich zorgen om hun ouders. Ik maakte me zorgen om mijn zus – de bomaanslagen wogen zo zwaar op haar dat ik dacht dat haar hart zou stoppen met kloppen. Haar fitnesshorloge gaf 180 hartslagen per minuut aan. Ook ik kreeg stress van haar zo te zien. Ik zei haar dat het stom zou zijn als ze zou sterven van angst in het midden van dit alles! Na verloop van tijd paste ze zich aan en in plaats van te verstijven van angst tijdens de bombardementen, vertelde ze me over alle schuilplaatsen die ze kon bedenken. Ik maakte me constant zorgen om haar en het was duidelijk dat ik haar hier weg moest halen.

We zijn drie keer verhuisd om de veiligste plek te vinden. We hadden geluk want we vonden een ongelooflijke groep mensen die ik nu als familie beschouw. De geschiedenis bewees eerder dat de mensheid overleeft door bij elkaar te blijven en elkaar te helpen. Nu zag ik het met mijn eigen ogen en was enorm ontroerd.

Het was ontroerend te zien HOE DAPPER MENSEN WAREN, OF HOE DAPPER ZE MOESTEN ZIJN

Ik herinner me een familie die op straat, voor hun huis, aan het koken was. Een paar meter van hun vuur waren twee grote gaten in de grond, veroorzaakt door granaten die een paar dagen eerder een ander gezin getroffen hadden.

IK WAS ONTROERD OM TE ZIEN HOE MENSEN ZICH VASTKLAMPEN AAN HET LEVEN

Op 8 maart was het Internationale Vrouwendag dus besloten we het toch te vieren. We belden de buren en zij nodigden hun vrienden uit. Iemand vond een fles champagne, iemand anders bakte zelfs een cake. Slechts de helft van de benodigde ingrediënten waren te vinden. We zijn er zelfs in geslaagd om een paar minuten muziek op te zetten. Gedurende een half uur voelde het echt als een feest en het voelde goed om weer blij te zijn en te lachen. We grapten zelfs dat deze nachtmerrie zou eindigen.

Maar het ging maar door en het leek alsof er nooit een einde aan zou komen.

We probeerden elke dag te vertrekken, maar er waren zoveel geruchten over wat er gebeurde en wat niet. We begonnen te denken dat het nooit zou gebeuren.

OP EEN DAG KREGEN WE DE INFORMATIE DAT EEN KONVOOI ZOU VERTREKKEN

We stapten in mijn oude auto om het begin van het konvooi te vinden. We hebben het zoveel mogelijk mensen verteld. Toch voel ik me verdrietig als ik denk aan degenen die ik het niet kon vertellen. Alles ging zo snel en we konden niemand bellen omdat er geen telefoonnetwerk was.

Het vertrek was erg chaotisch; er waren veel auto's die in allerlei richtingen gingen. Zo zagen we een auto gevuld met zoveel mensen dat het onmogelijk was ze te tellen. Hun gezichten drukten tegen de ruiten. Ik weet niet hoe en of ze eruit zijn gekomen, maar ik hoop van wel. Doordat we geen kaart hadden, waren we bang de verkeerde kant op te gaan. Maar op de een of andere manier kozen we de goede weg en konden we Marioepol eindelijk verlaten.

PAS TOEN WE PROBEERDEN MARIOEPOL TE VERLATEN, BESEFTE IK DAT HET ERGER WAS DAN IK DACHT

Gelukkig kon ik schuilen in een deel van de stad dat relatief onbeschadigd was. Maar toen ik buitenkwam zag ik zoveel vernieling en pijn. We zagen enorme kraters in flatgebouwen, vernielde supermarkten, vernielde medische voorzieningen en scholen, zelfs vernielde schuilplaatsen waar mensen veiligheid hadden gezocht.

Voorlopig zijn we veilig, maar we weten niet wat de toekomst brengt. Toen ik eindelijk toegang kreeg tot het internet was ik gechoqueerd toen ik foto's van mijn geliefde stad in vlammen en medeburgers onder het puin zag. Ik las over het bombardement op het theater van Marioepol waar veel gezinnen met kinderen hun toevlucht zochten. Geen woorden kunnen beschrijven wat ik voelde. Ik kan me alleen maar afvragen waarom.

WE HADDEN GEEN ANDERE KEUZE DAN onze GELIEFDEN ACHTER TE LATEN

Het is moeilijk om aan hen en al die anderen daar te denken. Mijn hart bloedt als ik aan mijn familie denk. Ik probeerde terug te gaan om ze er weg te halen, maar dat lukte niet. Nu hoor ik niets meer van hen.

Mensen die samen zijn hebben een betere kans om te overleven, maar er zijn zovelen die alleen zijn. Zij die oud en zwak zijn kunnen geen kilometers lopen om voedsel en water te vinden. Hoe gaan zij het redden?

IK BLIJF MAAR DENKEN AAN EEN oude vrouw DAT WE TWEE WEKEN GELEDEN OP STRAAT TEGENKWAMEN...

Ze liep niet goed en haar bril was kapot. Daardoor kon ze niet veel zien. Ze haalde een telefoon tevoorschijn en vroeg ons of we het voor haar konden opladen. Ik probeerde het met mijn autobatterij, maar dat lukte niet. Ik zei haar dat het telefoonnetwerk niet werkte. Ze zou niemand kunnen bellen, zelfs niet als haar batterij opgeladen was.

“Ik weet dat ik niemand kan bellen," zei ze. “Maar misschien op een dag zal iemand mij willen bereiken.”

Ik realiseerde me dat ze alleen was en dat al haar hoop bij de telefoon lag. Misschien probeert iemand haar te bellen. Misschien probeert mijn familie me te bellen. We weten het niet.

HET IS BIJNA EEN MAAND GELEDEN DAT DEZE NACHTMERRIE BEGON EN DE SITUATIE VERSLECHTERT ELKE DAG

Elke dag sterven er mensen in Marioepol als gevolg van de bombardementen en het gebrek aan voedsel, water en gezondheidszorg. Onschuldige burgers leven in erbarmelijke omstandigheden en moeten elke dag, elk uur en elke minuut ondraaglijke beproevingen doorstaan. Slechts een klein deel van hen slaagde erin te ontsnappen. Velen zijn er nog, ondergedoken in verwoeste gebouwen of in de kelders van verwoeste huizen zonder enige steun van buitenaf.

Waarom moeten onschuldige mensen dit nog steeds ondergaan? En hoe ver zal de mensheid deze ramp laten gaan?”