Oekraïne: teams van Artsen Zonder Grenzen werken in de metro's van Kharkiv met mobiele klinieken
Sinds het begin van de oorlog is Kharkiv, de op één na grootste stad van het land, zwaar gebombardeerd. De stad is sindsdien gedeeltelijk leeggehaald, maar de overgebleven inwoners hebben hun toevlucht gezocht in de metro om aan de voortdurende bombardementen te ontkomen. De teams van Artsen Zonder Grenzen bieden consultaties aan in verschillende metrostations.
Kharkiv, dat voor de oorlog 1,8 miljoen inwoners telde, is de afgelopen weken gedeeltelijk leeggelopen. "De stad is vrij verlaten. Er zijn weinig mensen op straat en de meeste winkels zijn gesloten. Er zijn nog een paar apotheken en markten open zodat de mensen voedsel kunnen vinden, maar de grote markt in Kharkiv is gesloten," zegt Michel-Olivier Lacharité, landcoördinator van Artsen Zonder Grenzen in Oekraïne.
Sindsdien gaan de bombardementen door, vooral in het noordelijke deel van de stad: "We worden nog steeds de hele dag gebombardeerd op een nogal willekeurige manier. Sirenes waarschuwen mensen als het gebeurt. Er is ook een waarschuwingssysteem op smartphones. Deze klokken luiden meerdere keren per dag. Het is zeer angstaanjagend," legt Michel-Olivier Lacharité uit.
IN KHARKIV ZOEKEN BEWONERS TOEVLUCHT IN DE METROSTATIONS
Voor de 350.000 mensen die volgens de plaatselijke autoriteiten in de stad bleven, is de metro de veiligste plaats. "Er zijn 3 lijnen in de stad Kharkiv en de meeste, zo niet alle, stations zijn in gebruik," aldus Lacharité. Elk station verwelkomt ongeveer 100 mensen gedurende de dag. Dit aantal kan 's nachts gemakkelijk verdubbelen of verdrievoudigen. "De meeste mensen die in de metro wonen zijn bejaard of kwetsbaar. Ze verblijven en slapen daar al meer dan 40 dagen in de kou en vochtigheid.”
ARTSEN ZONDER GRENZEN ZETTE 5 MOBIELE KLINIEKEN OP IN DE METROSTATIONS VAN DE STAD
Artsen Zonder Grenzen zette mobiele klinieken op in verschillende stations van de 3 metrolijnen van Kharkiv. Sommige consultaties vinden 's nachts plaats. Ondanks de avondklok in de stad kunnen de teams zich door de tunnels van het ene station naar het andere begeven.
Er werden meer dan 510 medische consultaties uitgevoerd
Sinds het begin van de activiteiten vonden meer dan 510 medische consulten plaats, met name voor infecties van de luchtwegen en hoge bloeddruk, gevolgen van de levensomstandigheden in de metro maar ook van stress. "Zelfs in de metro hoor je de trillingen van de bomaanslag op het oppervlak," legt Lacharité uit.
Nina, 83, was nog maar een baby ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. Met een droevige glimlach op haar gezicht legt zij uit: "Ik ben te bang om mijn stad te verlaten. Ik ben nog nooit in het buitenland geweest. Ik hou te veel van Kharkiv! De parken, de pleinen. Maar de bommen zullen waarschijnlijk alles vernietigen. Ik ben bang dat er niets anders overblijft dan ruïnes.”
Artsen Zonder Grenzen biedt ook psychologische steun
Naast medische consulten verleent Artsen Zonder Grenzen ook psychologische steun. Voor jonge kinderen en adolescenten die nu ondergronds in de metro leven, is de meest voorkomende stressfactor de angst om in de open lucht te komen. "De kans op angst gerelateerde gedragsconsequenties neemt toe naarmate de oorlog en de daarmee gepaard gaande instabiliteit en onveiligheid zich in de loop van de tijd verscherpen. Desondanks kunnen de kinderen hier de huidige tegenslagen voorlopig goed aan," zegt Devash Naidoo, verantwoordelijk voor geestelijke gezondheidsactiviteiten.
Onze teams verdelen basis artikelen
De teams van Artsen Zonder Grenzen verdelen ook materialen voor het dagelijks leven: microgolfovens om voedsel in op te warmen, schoonmaakmiddelen om schoon te maken en waterfilters om 's nachts drinkwater te hebben. "Overal staan tenten en geïmproviseerde bedden opgesteld, dus de sanitaire situatie in deze stations is niet altijd ideaal", zegt Guillaume Mongeau, arts bij Artsen Zonder Grenzen.
Ondanks deze levensomstandigheden is voor veel mensen een verblijf in de metro de enige optie: "De kou, het gebrek aan slaap, dit alles is niets vergeleken met de oorlog. Hier zijn we tenminste veilig," zegt Ludmilla, 40. Zij bleef zo lang mogelijk thuis bij haar familie tot er een explosie in de buurt van hun huis klonk. "Ik was erg bang voor mijn zoon toen ik hem onze kat zo stevig tegen zijn borst zag vasthouden en hij zei 'Mama, ik wil niet dood'”.
