AZG brengt rapport over ondermaatse gezondheidszorg in Afghanistan

In tegenstelling tot optimistische berichten waarbij gezondheidszorg in Afghanistan als hét voorbeeld van geboekt succes wordt genoemd, is de toegang tot medische hulp vér onder de maat. Mensen moeten grote risico’s nemen, vaak met een dodelijke afloop. Dat is de stand van zaken na ruim tien jaar internationale hulp en investeringen, stelt Artsen Zonder Grenzen in het vandaag uitgebrachte rapport 'Between Rhetoric and Reality: The Ongoing Struggle to Access Healthcare in Afghanistan'.

Artsen Zonder Grenzen heeft een onderzoek gehouden onder 800 patiënten en hun familie in de vier ziekenhuizen in Helmand, Kabul, Khost en Kunduz, waar haar hulpverleners werken. Zes maanden lang hebben haar medewerkers gesproken met mensen en een onderzoek uitgevoerd. De uitkomst: er gaapt een grote kloof tussen de gezondheidszorg op papier en de dagelijkse realiteit.

Een aantal van de bevindingen: 1 op 5 mensen heeft het afgelopen jaar een dierbare verloren doordat die persoon geen medische hulp kon krijgen; 4 op 10 mensen die wel erin slaagden het ziekenhuis te bereiken, hadden gedurende hun reis te maken met gevechten, landmijnen, checkpoints of intimidaties. Mensen vertellen over klinieken die kampen met tekorten aan medicijnen, medisch personeel en elektriciteit.

Het merendeel moest daarom een langere afstand afleggen, met bijbehorende grotere kosten en risico’s. Anderen spraken van moeilijke nachtwakes bij een zieke of gewonde, waarbij ze maar moesten hopen dat de patiënt de ochtend zou halen, wanneer het mogelijk veilig genoeg zou zijn om naar een ziekenhuis te gaan.

Sinds 2002 hebben de oorlogvoerende naties beslissingen over medische hulp in Afghanistan genomen met als uitgangspunten de stabilisatie van het land, de onderdrukking van de opstand en ‘het winnen van hoofden en harten’ van de bevolking, en niet op basis van de daadwerkelijke noden. Wat er nu moet gebeuren is dat internationale donoren, hulpverleners en de Afghaanse overheid de gapende gaten in de gezondheidszorg vullen.

Het grote tekort aan gezondheidszorg treft in grote mate de bevolking van de gebieden waar het conflict actief heerst. De onveiligheid en beperkte toegang tot deze gebieden hindert gezondheidsautoriteiten en hulporganisaties, waaronder Artsen zonder Grenzen, in het bieden van hulp.

Humanitaire organisaties moeten daarom als prioriteit stellen dat zij met alle partijen in het gewapende conflict gaan praten om toegang tot die gebieden te verkrijgen. Op hun beurt moeten de strijdende partijen meer doen om ervoor te zorgen dat onpartijdige medische zorg aan alle zieken en gewonden kan worden geboden.